Naast de inteeltcoëfficiënt is de ouderschapsverlieswaarde, ook wel AVK genoemd, van belang bij het fokken. Bij het bepalen van de inteeltcoëfficiënt wordt er geen rekening gehouden met mogelijk genenverlies in eerdere generaties. Bij de inteeltcoëfficiënt wordt alleen gekeken naar gemeenschappelijke voorouders van de ouders, dus voorouders die zowel aan vaders- als aan moederskant voorkomen. Voorouders die maar aan één kant meerdere keren voorkomen, tellen niet mee voor de inteeltcoëfficiënt. Met alleen de inteeltcoëfficiënt is er daardoor geen compleet beeld te geven van de genetische kwaliteit van een hond. De AVK geeft het voorspelde verlies van genen aan en zo kan inteelt in eerdere generaties aangetoond worden.
De AVK is ontwikkeld door professor Schlegel van de universiteit in Wenen. De afkorting AVK komt van het Duitse Ahnenverlustkoeffizient. Als Nederlandse term wordt de ouderschapsverlieswaarde of AVK-coëfficiënt gebruikt.
De AVK wordt berekend door het aantal unieke voorouders te delen door het totaal aantal mogelijke voorouders. Hierdoor worden ook voorouders die maar aan één kant van de stamboom meerdere keren voorkomen in de berekening mee genomen. Net als bij de inteeltcoëfficiënt wordt de AVK in het algemeen over vijf generaties berekend. In een stamboom van vijf generaties kunnen maximaal 62 verschillende voorouders voorkomen (namelijk 2 ouders, 4 grootouders, 8 overgrootouders, etc) In de meeste gevallen is het aantal unieke voorouders kleiner dan 62, doordat dieren van een lijn meerdere keren gebruikt worden.
Een rekenvoorbeeld:
In een stamboom van 5 generaties zitten 62 ouderdieren. Stel dat 2 honden zowel aan de kant van de reu als aan de kant van de teef een keer voorkomen in de stamboom. Dan zitten er 60 unieke ouderdieren in de stamboom, 60 gedeeld door 62 maal 100% is 96,8%. We zeggen dan dat de AVK 96,8% is. Dit percentage geeft aan dat 3,2% van de genen variatie (heterzygotie) verloren is gegaan.
Geadviseerd wordt alleen combinaties te maken die een minimale AVK van 85% hebben.